Al heel lang is het een droom om eindelijk eens dolfijnen en walvissen te kunnen zien in het wild. Een jaar of 7 geleden heb ik al wel eens tuimelaars van een afstand kunnen bekijken en in Nederland heb ik al een paar keer de bruinvis gezien, maar nooit echt van dichtbij. Aangezien onze reis dit jaar naar de Azoren ging,  kon deze wens zomaar in vervulling gaan.

Poging 1:

Onze eerste poging was op het eiland Pico. Dit eiland staat erom bekend om zijn vele potvissen in de zee. Vroeger werd hier dan ook volop gejaagd, maar dit is gelukkig tegenwoordig niet meer. In plaats van jagen op walvissen, verdienen ze nu hun brood met toeristen die deze wonderlijke dieren wel eens zouden willen zien.

Helaas was deze dag geen gunstige dag. De zee was erg onrustig. Hoge golven belemmerde het zicht en ook het opspattende water hielp niet mee. Na een half uurtje was iedereen al drijfnat ondanks de regenjassen en nog altijd geen spoor van een walvis of dolfijn. Ook werd het steeds kouder en de motivatie ebde langzaam weg.

Plots ging de boot veel sneller varen en niet zonder reden. In de verte waren grijze dolfijnen gezien. (Engels: Risso's dolphin) Prachtige beesten van zo'n 4 tot 4,5 meter lang met een stompe snuit en flinke rugvin. De oudere beesten zitten helemaal onder de littekens doordat ze met elkaar vechten en de prooien die ze vangen (inktvis).

De beesten kwamen telkens even boven om vervolgens een paar minuten onder te duiken. Vlak voor we weer vertrokken lieten een paar grijze dolfijnen even hun kop zien, wat er bizar uitziet met die stompe snuiten.

Geen walvissen maar wel een te gekke dolfijnen soort.

Poging 2:

Aangezien we de eerste keer geen walvissen hadden gezien, wilden we graag nogmaals de zee op om een poging te wagen. Vanaf het eiland Faial zijn we dus opnieuw de zee op gegaan en dit keer met positief nieuws. De zee was een stuk rustiger en de uitkijkposten met spotters hebben een potvis gevonden. Snel varen we naar de locatie en het wachten kan beginnen. Een potvis kan wel 45min. onder water blijven en dan is het maar de vraag waar het beest weer boven water zal komen. Maar vandaag was het geluk aan onze zijde. Na een klein uurtje wachten liet het beest zich voor het eerst zien. Vanuit de verte zagen we de 'blow', water wat uit het luchtgat omhoog spuit, en er was een stukje van zijn vin te onderscheiden tussen de golven. Helaas dook het beest al vrij snel onder water voor een ondiepe duik die zo'n 25 minuten kan duren, dus het wachten kon weer beginnen.

Tijdens het wachten zagen we een groep Atlantisch gevlekte dolfijnen voorbij zwemmen. Prachtig om te zien!

Uiteindelijk werd ook het wachten op de potvis beloond. Het mannetje (dat bleek het volgens onze bioloog aan boord te zijn) liet zich mooi bewonderen en zwom rustig aan het oppervlak waardoor we geregeld de vin en een deel van zijn kop konden zien. Geweldig!

Poging 3:

Aangezien de vorige poging een groter succes was en de verslaving zijn werk begon te doen, hebben we ook op het laatste eiland (Sao Miguel) een excursie geboekt. Dit keer was de zee ontzettend rustig en hadden we een heerlijk zonnetje. De 3 uur durende tocht over zee vloog werkelijk voorbij alsof het minuten waren. We zagen 3 grote groepen dolfijnen. Allereerst de prachtige gestreepte dolfijn. Een groep van zo'n 40 tot 50 dieren sprong mooi voor de boot uit.

Vervolgens zagen we 2 grote groepen Atlantisch gevlekte dolfijnen. De eerste groep bestond uit zo'n 40 beesten en de laatste groep uit ruim 100 dolfijnen!!! Overal zwommen ze. Voor de boot, naast de boot, onder de boot en zelfs een aantal enthousiaste uitslovers die een gigantische acrobatische sprong in de lucht maakten. We zagen een aantal jonge exemplaren en de prachtige meer gevlekte oudere beesten.

Geen walvissen deze keer, maar het grote aantal dolfijnen zorgde ervoor dat dit toch echt een onvergetelijke ervaring was.