In dit blog wil ik even stilstaan bij een zeer bijzondere vogel namelijk: de klapekster.

In de vorige eeuw (en dat is eigenlijk niet eens zo heel lang geleden) wilde deze vogel nog wel eens broeden in Nederland. Helaas is de soort in de laatste jaren flink afgenomen in aantal, is er sinds 2002 officieel geen broedgeval meer geweest en komen we eigenlijk vooral doortrekkende vogels in ons land tegen. Maar wat is een klapekster eigenlijk en wat maakt hem zo bijzonder bij vogelaars?

Allereerst wil ik zeggen dat de naam nogal verwarrend is. De klapekster heeft namelijk behalve zijn lange staart en licht en donker gekleurd lijf geen enkele andere overeenkomst met de ekster.

De klapekster is een grijze vogelt met ongeveer de grootte van een merel en is vooral op ruige open plekken in beboste gebieden te vinden, zoals bijvoorbeeld heidevelden. Hier neemt hij vaak plaats in hoge takken van struiken of boompjes zodat hij een goed overzicht heeft van wat er allemaal om hem heen gebeurd. Vanuit deze posities duikt hij geregeld naar beneden waar hij dan kleine prooien vangt zoals kevers, muizen, hagedissen kleine zangvogels en zelfs slangen. Hij kan op een goede dag wel 10 tot 15 hagedissen vangen. Wat hij vervolgens met zijn prooien doet is behoorlijk luguber. Hij klemt of prikt zijn prooien vast in doornstruiken en in enkele keren ook op prikkeldraad, zodat hij later nog terug kan keren als hij weer honger heeft. Een soort voorraadstruik...

Officieel wordt de klapekster ingedeeld bij de zangvogels, samen met de andere klauwieren soorten. Dit terwijl dit vogeltje toch behoorlijk wat overeenkomsten heeft met 'echte' roofvogels. Zo heeft de klapekster ook een iets gehaakte snavel, heeft hij een erg scherpe blik (hij kan een prooi op tientallen meters afstand al zien), is het een echte carnivoor en produceert hij zelfs kleine braakballen. Al met al een zeer bijzondere zangvogel dus!

Zelf heb ik één keer het geluk gehad dit beestje te kunnen bewonderen. Ik was er eigenlijk niet echt naar op zoek, maar opeens zag ik hem in een hoge struik zitten. Een typische uitkijkpost op een open heideveld vlakbij de bosrand. Ik had al eens gehoord dat hier af en toe een glimp van dit vogeltje werd opgevangen, maar dit was mij nog niet gelukt.

Het mooie van dit moment was dat hij zich van een afstandje rustig bekijken. Soms deed zelfs een uitval naar beneden waar vermoedelijk een prooi zat. Helaas zonder succes...

Ik hoop deze 'zangroofvogel' snel weer eens te zien. Wat een gaaf beest!